Текст бизнес-книги "Στρες Και Τραύμα Σε Καιρό Πανδημίας"

Автор книги: Paul Valent

Раздел: Жанр неизвестен

Το Ολοκαύτωμα

Το Ολοκαύτωμα υπήρξε η μεγαλύτερη και πλέον γενικευμένη καταδίωξη ενός λαού στην ιστορία, οδηγώντας έξι εκατομμύρια Εβραίους στο θάνατο. Οι επιπτώσεις αυτής της γενοκτονίας τεκμηριώθηκαν επαρκώς και τα αποτελέσματά της παρακολουθούνται στην πορεία τριών γενεών μέχρι και σήμερα.

Ενόψει της εξόντωσής τους, έγινε γνωστό ότι οι ψυχιατρικές ασθένειες, οι αυτοκτονίες, η υπέρταση και οι πόνοι στο στήθος είχαν αυξηθεί κι έτσι ήδη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ο θάνατος έως και των μισών κρατουμένων ήταν ζήτημα εβδομάδων. Μερικοί ακροβατούσαν μεταξύ ζωής και θανάτου. Ήταν αδυνατισμένοι, με όψη γερασμένη, συναισθηματικά μουδιασμένοι και γνωστικά ανεπαρκείς. Τα αντανακλαστικά επιβίωσής τους εξανεμίστηκαν κι έμοιαζαν σαν σκιά του εαυτού τους. Βρισκόντουσαν σε ένα επίπεδο πέρα από εκείνους που αντιμετώπισαν την κόπωση της μάχης. Οι περισσότεροι απεβίωσαν.

Εκείνοι που επέζησαν του Ολοκαυτώματος το κατάφεραν διαμέσου ενός συνδυασμού τύχης και έντονης αποφασιστικότητας, ελπίδας και διατήρησης του νοήματος της επιβίωσης. Ωστόσο, μεταπολεμικά υπέφεραν από μια σειρά σωματικών, ψυχικών και κοινωνικών νοσημάτων, με τα επίπεδα νοσηρότητας και θνησιμότητας τους να είναι κατά τις επόμενες δεκαετίες υψηλότερα σε σχέση με εκείνα του λοιπού πληθυσμού.

Τα ψυχολογικά επακόλουθα του Ολοκαυτώματος, όσο τεράστια κι αν ήταν, παραγκωνίστηκαν και πάλι για δύο δεκαετίες. Αν και αρχικά αναγνωρίστηκαν μόνο τα σωματικά συμπτώματα, με τον καιρό υπήρξαν ενδείξεις πως οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος υπέφεραν από μια πληθώρα συμπτωμάτων και προβλημάτων.

Οι επιζώντες βασανίζονταν από ανεπανόρθωτες απώλειες, «σύνδρομο του επιζώντος», οργή, απόγνωση, κατάθλιψη, ψυχοσωματικές ασθένειες και απουσία νοήματος και σκοπού. Προσπάθησαν, εντούτοις, να ανακτήσουν το νόημα στη ζωή τους μέσα από τη γρήγορη τέλεση γάμων, την απόκτηση τέκνων και τη σκληρή εργασία.

Παιδιά

Ενάμιση εκατομμύριο παιδιά Εβραίοι δολοφονήθηκαν στο Ολοκαύτωμα. Πολλά από όσα επιβίωσαν, χωρίστηκαν από τους γονείς τους, κρυμμένα από αγνώστους. Αυτά τα παιδιά επέζησαν μουδιάζοντας τα συναισθήματά τους, δείχνοντας εξαιρετική υπακοή και υπομονή μέρα με τη μέρα, περιμένοντας ένα θαύμα να βάλει τέλος στα βάσανά τους. Στη μεταπολεμική περίοδο, στερήθηκαν την αναγνώριση των δεινών τους. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν σιωπηλά τις εμπειρίες που είχαν στον πόλεμο, οι οποίες ως μη αναγνωρισμένες, ακόμη τους κατέβαλλαν. Αντιμετώπισαν σιωπηλά και την απώλεια των παιδικών χρόνων και των ονείρων τους. Όπως ακριβώς και ένας εκ των συγγραφέων του βιβλίου αυτού (PV), τα παιδιά επιζώντες του Ολοκαυτώματος δεν έλαβαν αναγνώριση μέχρι τη δεκαετία του 1990, όταν πλέον διένυαν τα πενήντα τους (Valent, 1994).

Οι επιζώντες δεύτερης γενιάς επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από το Ολοκαύτωμα διαμέσου των γονέων τους. Κουβαλούσαν αρνητικά συναισθήματα, εντυπώσεις, εικόνες, κρίσεις και στάσεις οι οποίες ήταν ακατανόητες για τους ίδιους, μιας και οι γονείς τους συχνά διατηρούσαν μια συνωμοτική σιωπή σχετικά με τις εμπειρίες τους και όλα όσα τα παιδιά σήμαιναν για εκείνους.

Οι εγκληματίες πολέμου και οι απόγονοί τους

Η ναζιστική Γερμανία γέννησε ακρότητες βίας και κτηνωδίες, που θα μπορούσαν όμως να είχαν συντελεστεί και αλλού, όπως οι φρικαλεότητες που σημειώθηκαν στο Βιετνάμ.

Τα προηγούμενα εμφάνισης βίας έχουν τόσο μεγάλο εύρος όσο κι εκείνα του τραύματος. Περιλαμβάνουν τις άσχημες οικογενειακές σχέσεις, τις στερήσεις, τη φτώχεια και την κοινωνική αναταραχή. Μπορούν να εκμεταλλευτούν το φόβο, την ομαδική πίεση, την αποκτήνωση και τον οπορτουνισμό, οδηγώντας σε θηριωδίες που θα θεωρούνταν αποτρόπαιες υπό κανονικές συνθήκες (Valent, 2020).

Τα παιδιά των εγκληματιών του πολέμου αντιμετωπίζουν ένα δίλημμα. Μπορεί να επιλέξουν είτε την ταύτιση με τους γονείς και τους παππούδες τους, όπως ορισμένοι νεοναζί, είτε την οδυνηρή αποστασιοποίηση από εκείνους.

Σωματική επίθεση, ενδοοικογενειακή και σεξουαλική βία

Στη δεκαετία του 1980 στις Ηνωμένες Πολιτείες καταγράφηκε πως εκατομμύρια άτομα έπεσαν θύματα βίας. Ετησίως αναφέρονταν δύο εκατομμύρια περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης και παραμέλησης, ενώ 3,3 εκατομμύρια παιδιά έγιναν μάρτυρες συζυγικής βίας. Οι επιθέσεις είναι τραυματικές. Για παράδειγμα, τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας δεν υφίστανται μόνο τις άμεσες σωματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις της, αλλά αυτή επιδρά διαβρωτικά και πάνω στις θεμελιώδεις πεποιθήσεις της ασφάλειας, της εμπιστοσύνης, της αυτοπεποίθησης, της αυτοκριτικής κι ακόμη των απόψεων περί ηθικού σύμπαντος.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), υπολόγισε το 2002 πως 73 εκατομμύρια αγοριών και 150 εκατομμύρια κοριτσιών, κάτω των 18 ετών, κακοποιήθηκαν σεξουαλικά. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 11% των κοριτσιών και το 4% των αγοριών γυμνασίου είχαν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση. Μέχρι το Πανεπιστήμιο, το ένα έκτο των φοιτητριών είχαν υπάρξει θύματα βιασμού. Η σεξουαλική βία, ιδίως κατά ανηλίκων, είναι ιδιαίτερα τοξική, καθώς συντρίβει την αυτοεκτίμηση, την αίσθηση ταυτότητας, την οικειότητα, την αγάπη, τη δημιουργικότητα και την αυτοπραγμάτωση, καθιστώντας το παιδί ανίκανο να επεξεργαστεί συνειδητά αυτό που του συνέβη ή τις αιτίες των έντονων προβλημάτων του. Ακόμη κι όταν είναι σε θέση να τις αναγνωρίζει και να παραπονεθεί, συχνά έρχεται αντιμέτωπο με δυσπιστία και μομφές.

Θάνατος και πένθος

Όλοι μας οφείλουμε ν’ αντιμετωπίσουμε το θάνατο, το δικό μας και των άλλων. Υπό κανονικές συνθήκες, ο άνθρωπος που πενθεί για μια απώλεια διανύει τα στάδια της άρνησης-σοκ, του θυμού, της διαπραγμάτευσης, της κατάθλιψης και εντέλει της αποδοχής.

Οι τραυματικοί θάνατοι είναι ιδιαίτερα επώδυνοι, επειδή στερούνται νοήματος. Είναι χωρίς λογική, χωρίς σκοπό, χωρίς ηθική, χωρίς τιμή, χωρίς να αποτελούν το τέλος μιας συγκινητικής ιστορίας. Τέτοιους θανάτους και απώλειες είναι δύσκολο να τους αποδεχτεί κανείς και να θρηνήσει. Συχνά οδηγούν σε ανεπίλυτη παθολογική οδύνη, κατάθλιψη και μια ποικιλία σωματικών και βιοψυχοκοινωνικών δυσλειτουργιών.