Текст бизнес-книги "Παραπεταμένοι: Τα Αίτια"

Автор книги: Jo M. Sekimonyo

Раздел: Экономика, Бизнес-книги

Αν κάποιος αναρωτηθεί στην εποχή μετά το Απαρτχάιντ, τι συμβαίνει όταν οι φτωχοί μαύροι το παίρνουν πάνω τους και ζητούν ένα επαρκές μερίδιο του πλούτου του έθνους; Η φοβερή αλήθεια είναι ότι η απάντηση ήταν η ίδια όπως ήταν στο πλαίσιο του Απαρτχάιντ: τα πυροβολούν σαν λυσασμένα σκυλιά. Το βίντεο που κυκλοφόρησε από τη Σφαγή των μεταλλωρύχων στη Μαρικάνα το 2013 δεν ήταν διαφορετικό από τη Σφαγή στο Σάπερβιλ το 1960. Μόνο που αυτή τη φορά, οι εικόνες ήταν έγχρωμες και οι έγχρωμοι αστυνομικοί έκαναν την απάνθρωπη δουλειά. Προσθέτοντας στην προσβολή, ο κόσμος ξαφνιάστηκε όταν έμαθε πως διακόσια εβδομήντα ανθρακωρύχοι συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν για δολοφονία από το δόγμα του «κοινού σκοπού», το ίδιο δόγμα που χρησιμοποιήθηκε και κακοποιήθηκε κάτω από το Απαρτχάιντ. Λόγω της κατακραυγής των ομάδων παρακολούθησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της διεθνούς πίεσης, εξαφανίστηκε η παράξενη κατηγορία και απελευθερώθηκαν όλοι οι φυλακισμένοι ανθρακωρύχοι.

Η ζωή του Μαντέλα και η άνοδο της ANC θα πρέπει να είναι μια προειδοποιητική ιστορία για επίδοξους μαχητές της ελευθερίας και τα άτομα που στοιχειοθετούνται από την πίστη της ισότητας σε όλο τον κόσμο. Η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απολύτως όπως ο Λόρδος Άκτον σωστά υπέθεσαι. Με ενοχλεί να βλέπω στη ΝΑ ότι, με το χρόνο, το χάσμα μεταξύ λευκών και μαύρων «δεν έχει κανένα» έχει φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο. Πράγματι, το 2009, η ΝΑ μετατόπισε τη Βραζιλία ως την πιο ασυμβίβαστη κοινωνία στον κόσμο. Παρ 'όλα αυτά, με μεγάλη μου χαρά παρακολούθησα τον Πρόεδρο της ΝΑ, τον Ιακώβ Ζούμα, να ταπεινώνεται μπροστά σε ξένους αξιωματούχους κατά τη διάρκεια της τελετής του Μαντέλα. Η έκφραση της δυσαρέσκειας του λαού με την ANC! Ήταν τόσο συγκινητική.

Αυτοδημιούργητα Ερήμματα

Το 2013, η σύζυγός μου κι εγώ μετακομίσαμε από το ηλιόλουστο νότιο τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών κάπου κοντά στην κατάψυξη του Καναδά. Η καλύτερη εθνοτική περιγραφή αυτής της γοητευτικής μικρής πόλης: μια μαύρη πόλη-φάντασμα. Πάντα αισθανόμασταν υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε και ταυτόχρονα να χαρούμε με την παρουσία ενός άλλου μαύρου προσώπου γνέφοντας ο ένας στον άλλο. Συνηθισμένος από τα νότια, όπου ο μαύρος καλύπτει ένα σημαντικό κομμάτι του ιεραρχικού πυθμένα της κοινωνίας, ένιωσα αφελώς ότι δεν μπορούσε να βρεθεί εδώ οποιαδήποτε ισχυρή ανιχνεύσιμη μυρωδιά φθίνουσας φτώχειας. Μετά ήρθε η Ημέρα των Ευχαριστιών 2013, ήμασταν στο δρόμο προς τη Νέα Υόρκη όταν ξαφνικά εμφανίστηκε μια σκιά στη μέση του δρόμου. Εκεί, ο πόλεμόντας με τη φρικτή θερμοκρασία κατάψυξης και ελαφρώς καλυμμένος ήταν ένας άστεγος λευκός που χάραζε μια μεγάλη πινακίδα. Θέε μου, αναίσθητη οδηγή παραλίγο να τον πατήσουν. Καθώς πλησιάσαμε, κατέβασα το παράθυρο για να του δώσω ένα δολάριο. Κάτι μέσα μου άλλαξε γιατί έβλεπα το πρόσωπο ενός ανθρώπου ταπεινωμένο και σπασμένο. Την ημέρα εκείνη, από εκείνη τη στιγμή, συνέχισα να βλέπω την ίδια έκφραση σε ένα παιδί, μια γυναίκα ή άλλου ανθρώπου σε διαφορετικές γωνίες.

Οι πόλεις έχουν βρει ότι η αλλαγή της αντανάκλασης μιας λέξης είναι ο έξυπνος τρόπος έκφρασης της περιφρόνησης μιας συγκεκριμένης ομάδας. Προσθέτοντας μια κυνική παραποίηση στην επετεία επέτρεψε στις πόλεις να τιμωρούν τους φτωχούς. Γύρω από αυτόν τον όμορφο πλανήτη απαγορεύεται αυτό που ονομάζεται «επιθετικότητα». Ορισμένες πόλεις μάλιστα έχουν προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να εκτελούν ενεργά εκπαιδευτικά προγράμματα εξωστρέφειας σε κατοίκους, συμβουλεύοντάς τους να μην δίνουν στους τζαμπατζήδες (λυπάμαι, ετικέτα δανεισμένη από τον υποψήφιο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος το 2012 για τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Μιτ Ρόμνεϊ), και τα αστυνομικά τμήματά τους έχουν ενημερωθεί για να εκφοβίσουν τους ζητιάνους, ειδικά γύρω από τις ζώνες του κέντρου. Οι αναπτυσσόμενες χώρες είναι πιο δημιουργικές: έχουν προσθέσει το υπερφυσικό στοιχείο ή το βουντού με τα προσχήματα. Κατά την περιοδεία σε αρκετές χώρες του τρίτου κόσμου, οι παρανοϊκοί οδηγοί και φίλοι πάντα με προειδοποιούσαν να μην δίνω χρήματα στους ζητιάους του δρόμου και αν ποτέ τολμούσα, δήθεν, τα χρήματα θα εξαφανιστούν μυστηριωδώς από τις τσέπες μου και θα έφερνα κάποια κατάρα τζούτζου στον εαυτό μου. Γέλασα και έσπασα αυτόν τον γελοίο κανόνα. Μπορώ να καταθέσω ότι δεν έγινα κατσίκα, ούτε με χτύπησε κεραυνός, και η εξαφάνιση όλων των χρημάτων μου εξηγείται από τις επιδιώξεις μου για κοσμική ευτυχία.

Είναι λυπηρό το γεγονός ότι οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο από διαφορετικούς τρόπους ζωής, φυλής και υπόβαθρου θα έλεγαν απροκάλυπτα ότι μισούν ενεργό παράκληση ή επιθετική επετεία. Δεν τους απασχολεί η παθητική επετεία, από την οποία ένα παράδειγμα είναι να σου ανοίγουν τις πόρτες στο κατάστημα με ένα ποτήρι στο χέρι, χωρίς να λένε τίποτα. Εδώ που τα λέμε, οι άνθρωποι είναι πιο άνετοι να δώσουν όταν οι ζητιάνοι δεν ενοχλούν τη συνείδησή τους και κάνουν την παρουσία τους λιγότερο αισθητή. Έχω περάσει χρόνο να παρακολουθώ τα κουλ παιδιά να σπεύδουν στην έξοδο του κεντρικού σταθμού της Νέας Υόρκης με την τελευταία σούπερ ακριβή γραμμή ακουστικών του Dr. Dre που καλύπτει περισσότερο από τα αυτιά τους και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι επιταχύνουν μέσω των ανώμαλων και σκονισμένων δρόμων της Καμπάλα, στην Ουγκάντα, σε ολοκαίνουργιο μαύρο 4x4 Prados, χωρίς κανένας από αυτούς να παρατηρεί τους φτωχούς στη γωνία. Αυτό το θέαμα με έκανε να συνειδητοποίησω ότι η ανυπόφορη και άχαρη στάση απέναντι στους λιγότερο τυχερούς είναι πραγματικά ένα πανταχού παρόν παγκόσμιο φαινόμενο. Όταν πιάνω τον εαυτό μου ξεπερασμένο και αρχίσω να χάνω ελπίδα, συναντώ πάντα μια άλλη παρτίδα ατόμων σε αυτόν τον όμορφο μπλε πλανήτη από διάφορους τρόπους ζωής, φυλής και υπόβαθρου. Σε αντίθεση με τους διάσημους ακαδημαϊκούς τσαρλατάνους που απλώς απομακρύνονται από το ζήτημα της φτώχειας για να αποκτήσουν κάποια ακαδημαϊκή φήμη, αφιερώνουν τη ζωή τους για να σπάσουν την ορμή της αδιαφορίας προς τους φτωχούς. Βρίσκω αυτό το συναίσθημα πολύ συγκινητικό και αντανακλά τις βαθύτερες επιθυμίες της δικής μου καρδιάς. Μια αξιοπρεπής κοινωνία δεν συμβαίνει με θαυματουργό τρόπο. Όπως εγώ (υποθέτω), δεν μπορούν να σταματήσουν να βλέπουν φτωχούς ανθρώπους.

ΤΕΤΑΡΤΟ KEΦΑΛΑΙΟ

Γκαγκναμ Στιλ

«Κάθε φορά που αγοράζουμε κάτι, εμβαθύνουμε τη συναισθηματική μας στέρηση και ως εκ τούτου την ανάγκη μας να αγοράσουμε κάτι».

– Philip Slater

Αν η πρώτη φορά που είδατε το Psy να τρίβεται σε ένα γυαλιστερό σμόκιν και γυαλιά ηλίου ήταν στο Saturday Night Live, γνωστό ως «SNL», τη δημοφιλή αμερικάνικη κωμική εκπομπή, πιθανότατα υποθέσατε ότι ήταν μια παρωδία που βασίστηκε στην Αμερικανική ταινία του '90 Blues Brothers. Μην αισθάνεστε άσχημα. Σήκωσα και τους δύο αντίχειρες συγχαίρωντας τον εκτελεστικό παραγωγό. Ο Psy δεν αποδείχτηκε μόνο μια σπουδαία προσθήκη στην ταλαντούχα ομάδα καλλιτεχνών. Νόμιζα ότι ο Lorne Michaels κατάφερε επιτέλους να αντιμετωπίσει τις ταχείες δημογραφικές αλλαγές και την ποικιλομορφία των φυλών των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν είχα ιδέα εκείνη τη στιγμή, ότι ο νοτιοκορεάτης ράπερ ήταν ήδημια αίσθηση στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης με το επίσημο βίντεο Gangnam Style, το οποίο συγκεντρώνει εκατομμύρια θεάσεις στο αγαπημένο μας YouTube